Zaterdagmiddag 14 maart, de groep Latifa-reizigers maakt zich op om naar huis te gaan, als Antonio met zijn busje aan komt rijden (ik zei het al: een hoog Antonio-gehalte hierzo 😉). Ik voel wat vlinders in mijn buik. De hele week heb ik het mudanza (verhuizing)-gebeuren wat op de achtergrond gezet. Het liep wel mee, maar ik was er natuurlijk voor de volle 200% voor onze deelnemers. Maar na die bubbel van een week, dringt het nieuws van buitenaf weer door, en óók mijn nieuw te begane weg.
Met wat onrust in mijn buik, ga ik in het busje mee naar de luchthaven met de deelnemers. Daar word ik hopelijk opgevangen door een medewerker van het autobedrijf waar ik met beleid, maar toch een gok in de ruimte zo via internet, een auto heb gekocht. En zo geschiedde. Ik zie mijn nieuwe bolide (shit, hij is veel groter dan ik dacht) de luchthaven opdraaien, herkenbaar aan het inmiddels door mij uit mijn hoofd geleerde Spaanse kenteken 2230 JKW (want het is een échte 'witte Spaanse bak'). Samen rijden we naar Malaga Centrum waar men speciaal voor mij in de avond de winkel open deed (let wel: álle winkels behalve supermarkt waren vanaf dit weekend gesloten vanwege Corona) om het contract te tekenen. Alles is echt tiptop in orde en verkoper Alejandro (hé dát is een aparte naam! 😉 ) heeft mij door het hele voortraject geleid, met bijna elke dag een telefoontje of appje en ook nu is hij erg zorgzaam. Dikke 10 voor Nieto Ocasión!.
En half uurtje later, stel ik de spiegels in, mijn stoel, zo goed en zo kwaad mogelijk (het is donker en ik zie en voel niet waar alle hendels zitten), en rijd ik (godzijdank geleid door Google Maps) uit het centro-centro van Málaga weer richting campo, een rit van dik 2 uur in het pikkedonker inmiddels.
“Op weg naar huis” denk ik, met vochtige oogjes als ik besef hoe ruim dat begrip is. De fijne en warme locatie La Morata, waar ik naar terugkeer (het huis in La Concepción is nog leeg) voelt inmiddels als ‘thuis’. Mari Carmen zegt ook altijd ‘dit is je huis doe wat je wilt’. Thuis is vanaf nu ook vaak gemis: het fijne huis in Puth, Edgar, de kinderen, de dieren. En thuis wordt mijn huis in La Concepción, dat ik voorlopig nog niet in mag, vanwege Corona.
Sinds vandaag heeft de Spaanse overheid besloten dat Spanje dicht gaat vanaf maandag 8.00 in de ochtend. Bevind je je op de openbare weg, dan kun je worden aangehouden door de Guardia Civil en moet je van goeden huizen komen om te overtuigen dat je onderweg bent naar de supermarkt, de farmacia, het ziekenhuis, of een hulpbehoevend familielid. Oftewel: men moet in zijn/haar huis blijven.
Tja, en dat kan nog niet. Ik heb inmiddels een huis, maar kan er nog niet in. Aanstaande donderdag worden de meubels geleverd. Snel een matrasje kopen bij Ikea en morgen al naar La Concepción gaan, zit er niet in; want ook Ikea is dicht door Corona, net als alle andere winkels. Tot donderdag heb ik dus nog de tijd om met mezelf te overleggen hoe ik het allemaal precies ga doen. Want ook de eigenaar van de sleutels van het huis mag zijn huis niet verlaten. Ik heb inmiddels één sleutel van de voordeur, dat is een geluk. Hopelijk ontvang ik een dezer dagen het contract van mijn advocaat, en bewijs van eigenaarschap van het huis, zodat ik ook daadwerkelijk dáár in quarantaine kan gaan. Als een kat die gaat wennen aan een nieuw huis, lijkt het wel. En op dat moment voel ik me dan ook weer geholpen door Corona en niet alleen maar tegengewerkt.
Naar huis! Ik ben benieuwd hoe het gevoel bij die woorden binnenkort zal zijn...
Reactie schrijven