Wild West of Amazon

Vanochtend word ik wakker van een knipperende telefoon naast mijn bed. Er zijn een stuk of 8 mailtjes van Amazon met de mededeling dat mijn bestellingen vertraging oplopen. Zij die mijn blogs alle gelezen hebben, weten dat ik in de afgelopen dagen als een gek heb zitten proberen om de bestellingen vooralsnog tegen te houden, te verplaatsen of naar de casa rural heb proberen te laten komen.

Het lijkt wel een klucht. Want na uiteindelijk telefonisch contact is het bezorgadres gewijzigd in dat van de CasaRural, maar aangezien ik ergens komende week ga verhuizen, kan het zomaar zijn dat ik daar niet meer ben als de spullen uiteindelijk worden bezorgd. Ik besluit dan ook alle controle maar uit handen te geven en te kijken wat er gebeurd. Ik ontspan eindelijk en moet er zelfs een beetje om lachen.

Dan komt Mari Carmen binnenlopen in de kamer waar ik aan het werk ben. Ik hoor haar praten en heb meteen in de gaten dat een een transporteur is die een bestelling komt afleveren. Mijn bestelling. Enigszins verpoepzakt luister ik naar wat ze zegt: “ja, diegene voor wie de spullen zijn stapt nu in de auto en komt naar de rotonde, ze is er binnen 5 minuten, dus blijf daar wachten”.

Okay, diegene voor wie de spullen waren rent naar haar kamer, pakt de autosleutel van de nieuwe bolide en vraagt “in godsnaam welke rotonde”. Met een paar halve aanwijzingen spring ik in de auto en rij tegen alle regels in (want we mogen niet meer uit huis) naar een rotonde die ik hoop te vinden. Ik ben best een beetje gespannen, want ik heb het kruisverhoor van de Guardias nog vers in mijn geheugen.

Uiteindelijk na nog een kort telefoontje onderweg met een extra aanwijzing, bereik ik na een minuut of 10 de rotonde. En daar staat een aardige meneer – je raadt het al: Antonio - met mondmasker en handschoenen tot onder zijn oksels op mij te wachten.

Ik zeg hem vriendelijk goedendag maar blijf conform de voorschriften op afstand staan, maak mijn autoportier open en ga iets verderop staan, zodat hij de pakjes in mijn auto kan leggen. Ik moet tekenen, dus loop weer naar de auto als hij zich verwijdert, teken, loop weer weg, en hij komt weer dichterbij mijn auto om het formulier weer mee te nemen. Zo doen wij ons Corona-dansje. Ik bedank hem hartelijk voor het wachten op me en wens hem heel veel succes met zijn baan in deze zware tijd. Onder zijn masker zie ik hem vriendelijk lachen en hij bedankt en zeg dat het ‘pues nada’ was.

Ik rijd weer terug naar de Casa Rural, ping ping zegt mijn telefoon. Ik kijk en ontving twee mails van Amazon dat twee pakjes teruggestuurd zijn naar de verkoper en of ik ze opnieuw wil bestellen. Hm.. vreemd.

Thuis laat ik de pakjes veilig in de auto staan, omdat ik weet hoe bang Mari Carmen voor besmetting is. Ik ga gelijk mijn handen wassen. Later ontvang ik weer een mail van Amazon, dat al mijn andere bestellingen met een vertraging van 3 tot 5 werkdagen gaan komen. Dat is best vervelend, nu het adres is gewijzigd naar dat van de Casa Rural, want over 3 tot 5 werkdagen ben ik verhuisd naar mijn huis. Daar wordt namelijk uiterlijk dinsdag of woensdag de elektriciteit aangesloten. Een mens zou van minder zot worden. Ik laat het maar gaan. Ben het ook zat om weer te schrijven, bellen zonder het gewenste resultaat. Als ze het tot de rotonde bij de casa gaan brengen, dan ben ik er niet, en dan nemen ze het maar weer mee hoor.

Toch ben ik nu benieuwd geworden wat er nu wél in de pakjes zit. En dus open ik ze buiten. Er zitten 4 van de 8 bestelde koffiemokjes in, en de muurdecoratie voor de logeerkamer. Lachend loop ik de keuken in en zeg: ‘nou ik kan naar La Concepción, ik heb 4 mokken en de wanddecoratie voor de gastenkamer, het meest belangrijke is er’. We lachen er allen hartelijk om en gaan dan maar door met wat we aan het doen waren.