En toen was er even licht.... Héél even.

Francisco is mijn grote vriend. Hij is de electriciën van het dorp, toevallig óók nog eens getrouwd met de al even geweldige Antonia de burgemeesteres van ons dorpje. Francisco schijnt slapeloze nachten te hebben van mijn electriciteitsloos leven hier al bijna twee weken. Van de week gaf hij de verkoper van mijn huis een spreekwoordelijke trap onder zijn kont, dat hij nu echt moest regelen dat ik stroom kreeg (dat had hij namelijk al vóór de verkoop moeten doen).

 

Francisco heeft een woeste blik, moet erg lachen om mijn grapjes, en heeft het zwaarste Andalusisch accent dat ik ooit heb gehoord én gelezen in mijn whatsappjes. Zelfs schriftelijk is hij bijna niet te verstaan 😊. Maar we doen ons best om te communiceren. Hij zegt steeds “me entiende?” (begrijp je mij?) en ik zeg dan vooral “no” of “mas o menos"(= zo ongeveer), en schrik eigenlijk omdat ik al was afgedwaald bij de woordenbrij die ik echt niet kon verstaan, omdat ik blijkbaar iets moet snappen. Zijn accent wordt bijgestaan door het doorpraten tot je bijna omvalt van zuurstoftekort. Dat klinkt erg ehm.. benauwd. Als ik hem live zie, gaat het makkelijker, kan ik naar zijn lippen kijken en iets aflezen, al bewegen die ook amper. 

 

Het was de eerste vier dagen stervenskoud in mijn huisje. Zo’n koel huis met dikke muren is in de zomer heerlijk, maar in de winter funest als je geen verwarming hebt. En dat had ik niet. Want ik had electrische radiatoren gekocht en die deden het niet zonder stroom. Ook kon ik niet koken, want er was een electrische kookplaat in het huis, én ook moest ik koud douchen, want het warme water word door boilers verwarmd. Uiteraard, ook  met elektriciteit.

 

Maar omdat de meubels ineens onaangekondigd op maandag (bijna twee weken geleden) kwamen, verliet ik het warme nest La Morata, ervan uitgaande dat ik een contract had afgesloten voor elektriciteit en dit binnen een paar dagen in ging. Ik zou me wel even redden zonder stroom. Helaas bleek het allemaal niet geregeld, of bleken dingen niet te kunnen. Dingen die de verkoper ongetwijfeld bekend zijn geweest, maar die mij niet zijn verteld. Ik besluit er niet over te blijven zompen, want ik wil met een positieve instelling hier zijn.

 

Na 4 dagen, staat na een dorpsgroepwhatsappbericht (mooi scrabble- of galgje-woord) van mijn overbuurvrouw Monica, binnen 5 minuten Francisco op de stoep. Ik heb geen idee wie hij is, en de woeste ogen boven het gezichtsmasker zijn ook een beetje angstaanjagend, maar al snel begrijp ik zijn goede bedoelingen en snap ik dat hij de electricista is. Hij kan het die avond niet oplossen, maar zegt de volgende dag actie te ondernemen.

 

De volgende dag staat ineens de Burgemeesteres Antonia, ega van Francisco aan mijn deur, in de ochtend om een uur of 09.00. Met een jampot vol warme koffie (mijn eerste in 5 dagen!) en twee zelfgebakken cakejes. Een typisch Spaans ontbijt. Ze geeft me ook een mondkapje en is vol goede tips, waarbij ze me vertelt over “de weg naar Carcabuey” en “het tankstation langs de nationale weg”, alsof ik hier al jaren met mijn auto rond cross. Maar, de engel, zegt ook dat haar zoon straks wel even een gashaardje komt brengen. En dat haar man voor mij achter de elektriciteit aangaat, want hij regelt hier in alle dorpen de elektriciteit. Waarop ik lachend zeg: dus u bent getrouwd met de koning van de elektriciteit, wat zult u gelukkig zijn”.

 

En verhip, een 10 minuutjes later staat zoonlief (die ik herken van de avond tevoren toen hij met pa Francisco mijn meter kwam inspecteren) met de gashaard voor de deur met een halfvolle gasfles. Ik ben enorm dankbaar voor de warmte ineens (en nog meer voor het warme gebaar). Nog een half uur later, staat zoonlief weer op de stoep, tezamen met ma Antonia, en komen ze een klein gasfornuisje brengen, met een lege gasfles, die ik dan maar even ‘op de weg naar Carcabuey’ moet inruilen voor een volle. En zo ga ik voor het eerst in mijn leven een gasfles omruilen, maar met het resultaat dat ik na 5 dagen voor het eerst weer een warme maaltijd kan nuttigen.. Jemig.. ik kan je niet vertellen hóe lekker dat is.

 

Inmiddels is er een week verstreken sinds die eerste maaltijd, kook ik water in een grote pan om me mee te kunnen wassen (god wat verlang ik naar een warme douche), heeft de verkoper na de trap van Francisco met zijn advocaat samen voor aanvrage van de juiste en benodigde formulieren gezorgd, en is één van de twee inmiddels ontvangen, waardoor Francisco gisteren al een gat in mijn muur heeft geboord (dat was overigens niet de bedoeling, en het is ook al weer gedicht), en de electriciteitskast heeft aangepast. Het andere formulier is er nog niet en dat is poep. Want er mag dus nog steeds niet worden aangesloten. En dat is vervelend, want het is ook nog eens vrijdagmiddag met het weekend voor de deur.

 

Francisco komt met een noodoplossing. Een ‘maat’ van hem heeft een aggregaat op benzine en dat kan hij hier aansluiten en heb ik in het hele huis stroom. Zo kan ik het weekend door. Want het wordt ineens goed weer. Dat is fijn voor de warmte in huis, maar betekent ook dat ik mijn etenswaren niet meer zomaar op het aanrecht kan laten staan en een koelkast moet insteken. Ik neem dus graag het aanbod aan. Als hij om 17.00 komt aanrijden, dragen we samen het loeizware ding naar binnen. Er zit een benzinetankje op van 10 liter, goed voor ongeveer 10 uur.

 

Hij zwengelt het ding aan, dat gelijk een gigantisch lawaai maakt, en legt me uit hoe het werkt en wat ik moet doen en laten. Gelijk vult de badkamer beneden zich in een grijze walm. We slopen de ruitjes van het raam eruit en zetten het ver open. En even is er licht. We duwen op de knoppen in de kamer, het licht gaat aan, we steken de stekker van de koelkast in, en ik maak een vreugdesprongetje als ook de boiler aanspringt. Francisco springt zo ongeveer met mij mee. Hij heeft werkelijk al zo'n 20 mensen ingeschakeld en gebeld om mij maar aangesloten te krijgen, en het wil gewoon niet lukken.

 

Ik loop even met hem mee naar zijn huis, bewonder de moestuin van Antonia, en pik daar een lege jerrycan op en ga naar het tankstation om die te vullen, zodat ik later het aggregaat kan bijvullen. Wat een teringherrie maakt dat ding en wat een rook geeft het. Alsof je een brommer in de gang laat lopen. Als ik terugkom van mijn ritje tankstation is de gang letterlijk blauw. Het lijkt ook alsof het nog  meer stinkt, ik stik bijna. Ik loop snel door, zet de jerrycans in de badkamer en schrik me dood.

 

Het monster is zo ongeveer door de hele badkamer gestuiterd en gestopt bij het toilet, waar hij de bril gedeeltelijk heeft gesmolten en aan de andere kant de WC-verfrisserblokjes heeft verbrandt. Er hangt een heftig giftige lucht daarzo. Als een gek, schuif ik het zware ding aan de kant, zet de motor uit, zet alle schuifjes weer de goede kant op, en trek hem uit het stopcontact.

 

Ik gooi alles open, maak een foto en stuur deze naar Francisco. Die staat 5 minuten later met aan de ene kant 1000 excuses onder zijn arm en aan de andere kant zijn ziel. Inmiddels had ik al met mijn buurvrouw geregeld dat ik daar een verlengsnoer mocht insteken zodat ik in elk geval mijn koelkast kan insteken en mijn etenswaren (voor een hele week) koel. Ik heb me snel even gedoucht met het beetje lauwe water dat de boiler had geproduceerd in die veel te korte tijd, en kijk Francisco vrolijk aan: het gaat wel goed hoor, maak je geen zorgen. En maandag zien we wel weer of ik hier stroom mag krijgen.

 

 

Ik maak een lekkere linzencurry met veel verse groenten, en dineer weer bij kaarslicht. Maandag zien we wel weer verder.

Reactie schrijven

Commentaren: 4
  • #1

    Carla (zaterdag, 04 april 2020 12:34)

    Lieve Anna, wat heerlijk om jouw blogs te lezen en je zo te kunnen volgen. Kan het me bijna levendig voorstellen. Door je schrijfstijl enerzijds�.. anderzijds doet het me een beetje aan Peru denken waar ik jaren geleden even heb gewoond. Wat een gebeurtenissen zo joh! Lees graag hoe het je verder vergaat�. Beso Carla

  • #2

    Geerteke (zaterdag, 04 april 2020 12:50)

    Oh goodness gracious....wat een avontuur.... bij ons in de Ethiopische bushbush rond 1973 was er godzijdank wel electra.... en ja ook gasflessen en behelpen... voel met je mee... dank je wel voor je blog... entertaining as well.... sorr y bedoel dit als n compliment voor je schrijfstijl ����

  • #3

    Anna (zaterdag, 04 april 2020 12:59)

    Dankjulliewel voor het meeleven en -lezen. Er zijn tuurlijk ook korte momenten van het even niet meer weten en het gemis van mijn gezin, maar ik wil graag de veelal positieve blik doorgeven. Daar word ik zelf blij van en ik beleef het ook echt als soms typisch Andalusisch 'het is nu eenmaal zo'n, en kan dan niet stoppen met glimlachen.

  • #4

    Marian (zondag, 05 april 2020 01:11)

    Je schrijft heerlijk optimistisch en met humor maar God kind wat zul jij blij zijn als je weer stroom hebt!