Je herkent het beslist van een vakantie, of misschien van elke vakantie. De eerste dagen ga je op supermarktjacht. Ik doe dat hier ook. Kijken waar ik het makkelijkst mijn spullen kan halen. Dat betekent voor mij: makkelijk parkeren en breed assortiment. Dat laatste is best wel een uitdaging overigens in een land dat officieel in quarantaine zit. Al is er hier nog toiletpapier genoeg, kom ik achter; blijkbaar hebben ze hier andere prioriteiten 😉.
Okay, eerst maar de mij al uit het verleden bekende keten: de Mercadona. Vol goede moed rijd ik er naartoe. Hij ligt echt midden in dit best wel grote dorp (bij ons zou het makkelijk een stad genoemd worden denk ik), en daar eenmaal aangekomen via allerhande verkeerslichten en afslagen, staat er een mannetje met mondkapje op, me weg te jagen bij de ingang van de parkeergarage. Er mag die dag daar niet geparkeerd worden. Is het vanwege Corona? Ik weet het niet. Naarstig cirkel ik rond in de straatjes rondom de supermarkt. Geen enkele parkeerplaats in zicht. Ik hou het voor gezien en ga naar de Euro Cash, die ik op mijn weg naar La Concepción op maandag jl. heb zien liggen langs de weg.
Oh mijn god.. Ik kom er binnen en word gelijk als een soort lopende virusbom behandeld. Er wordt lichtelijk hysterisch geroepen dat ik handschoentjes aan moet en mijn (formaat damesportemonnee) tas wordt luchtdicht in plastic verpakt. Dan pas mag ik door. Ik vraag me overigens af, waarom mijn poncho niet luchtdicht verpakt hoeft.. of waarom ik niet gewoon een heel groot plastic condoom om moet, die tas zet volgens mij ook geen zoden aan de dijk…
Ik ben verrast door het aanbod in de ruimste zin van verrast. Er is namelijk heel veel blikvoer, maar geen vers fruit of verse groente, vers brood. Maar, ik doe het er mee. Koop voor de ochtend wat ingeblikt fruit, en wat blikgroenten, een flufbrood. Ik red me wel. Ik neem óók een heleboel kaarsjes mee (ze hebben alleen die, die je ook op graven ziet), want ik ben immers zonder elektriciteit, dat gaat niet zo snel in Spanje.
Na een paar dagen gaan de ingeblikte perziken vervelen, en heb ik sowieso behoefte aan verse groenten (!!!!). Dus ik probeer de Mercadona nog een keer en verhip ik mag parkeren! Via de lift naar de supermarkt, daar word ik opgevangen door een mannetje van de beveiliging, met mondkap en al. Ook ik draag een mondkapje, dat werd mij aangeboden door de burgemeesteres van het dorp hier en zij had het zelf genaaid. Zo in zo’n grote supermarkt, doe ik het toch maar.. baat het niet, dan schaadt het niet. Het mannetje zegt dat ik de plastic (je kent ze wel, superglibberdeglad) handschoentjes aan moet en buiten moet aansluiten in de rij. Gelukkig ben ik één van de eersten, en staat er 5 minuten na mijn aankomst een rij tot weet ik niet waar om de supermarkt binnen te mogen. Onbewust neurie ik een Disney liedje. Eén eruit en één erin is het protocol. Na een 10 minuutjes wachten mag ik erin, groene mondkap op, plastic handschoentjes aan, check!
Yes!!!! Verse groenten en fuit.. ik ren er gelijk naartoe zo ongeveer. Ik pak een plastic zakje van de rol en…. Ja.. ehm… Met die plastic glibberhandschoentjes krijg ik het plastic zakje niet van elkaar gewreven. Ik blijf het proberen.. ene hand, andere hand.. Ik vind het al soort van komisch worden, maar ik pis bijna in mijn broek als ik probeer te blazen. Probeer.. want ik heb immers een mondmasker voor. Ik gier het werkelijk uit van het lachen zo achter mijn masker, om mijn eigen stommigheid. De tranen staan in mijn ogen van het lachen. Een andere winkelende dame (aan haar accent te horen pools/russisch) vraagt mij in het Spaans of ik okay ben. Ze kijkt naar het zakje tussen mijn vingers en zegt “oh ja, dat gaat best moeilijk met die handschoenen”. Waarop ik gierend achter mijn masker zeg: “ja, en ik probeerde ook nog te blazen”. Het duurde even een seconde, voordat de dame ook in lachen uitbarst.
De quarantaine: ze is niet zonder humor.
Reactie schrijven