Intervención Divina

(Goddelijke interventie)

Op woensdag maak ik maar weer een trip naar de Carrefour in Baena. Niet alleen hebben zij de ruimste keuze, maar ik heb gemerkt dat als ik ga tussen 15.00 en 18.00 (siësta-tijd dus), dat er dan amper mensen zijn in de winkel. Ondanks dat ik durf en wil vertrouwen op mijn gezondheid, geeft het me toch een veilig gevoel dat er niet zoveel andere mensen zijn in die supermarkt.. Ik wil het risico op besmetting toch beperken.

Er moet weer genoeg in huis worden gehaald, want morgen begint de Semana Santa, de Heilige Week, op Witte donderdag, en dan is alles dicht tot maandag. Met lood in mijn schoenen begin ik aan mijn trip. Ik heb slecht geslapen. Gisteravond laat belde Francisco, de elektriciën, namelijk met de mededeling dat het nog maar te bezien valt of ik elektriciteit krijg, nu er nog steeds twee belangrijke papieren ontbreken, waaronder de Licencia de Primera Ocupación (een múst voor het gemakkelijk verkrijgen van alle nutsvoorzieningen én deze mag dus niet ontbreken bij de ondertekening van de koopakte weet ik inmiddels). Beide vergunningen zijn aangevraagd door de verkoper van mijn huis, maar aangezien mijn voelsprieten vanaf het eerste persoonlijke contact uitslaan naar rood als ik het heb over vertrouwen in deze man, voel ik me zijn speelbal. “Hoe krijg ik hier in Godsnaam licht?” roep ik gefrustreerd, vertwijfeld en hardop door mijn woonkamer. Met die Semana Santa voor de deur, weet ik in ieder geval dat het weer niet eerder dan dinsdag gaat zijn.

Dus op mijn boodschappenlijstje staan wéér kaarsjes, die ik in groten getale insla (ter verdediging: ik heb wel slechts één pak toiletpapier gekocht sinds ik hier 3 weken geleden introk 😉), en genoeg yoghurt, melk, water om weer een week vooruit te kunnen. Maar als ik de trip maak (40 minuten in de auto), piept er langzaam een zonnetje door. Terwijl ik rijd, denk ik “ik zou deze route eigenlijk moeten vastleggen op video”, omdat deze zó mooi is. Ik had al verteld dat de lente hier bloemen heeft uitgespuugd over het hele landschap, maar de slingerweg binnendoor naar Baena gaat door een diepe rotskloof, waar een rivier stroomt en is – vooralsnog, want veel ontdekken kan ik nog niet  door de omstandigheden – het mooiste plekje hier in de buurt. Met de zon op mijn voorruit word ik warm van buiten, en met dit prachtige landschap ook van binnen.

Na de prachtige trip naar de supermarkt (hoe simpel kan het zijn?), waarin ik mezelf overigens beloonde met een heerlijke selectie frutas secas, voel ik me weer rustig. Het is weer weg, mijn onvrede. Ik voel alleen maar weer dankbaarheid. En dat opent die dag weer voor overpeinzingen. Hoe ik voel dat ik dag voor dag sterker word, hoe ik ooit genoot van tripjes naar een yurt, waar je ook je water op het houtvuur moest warm maken om je te kunnen wassen, hoe ik als kind gefascineerd was door de Timotei-reclame waar een mooie dame in een landschap in een grote ton haar haar waste.. juist dat primitieve trok mij altijd aan en vond ik mooi. En als ik heel eerlijk ben vind ik dat nog. Ik besef hoe verwend we zijn in Nederland met dat alles het gewoon doet. Hoe we in paniek raken als er een halve dag een stroomstoring is, over de inhoud van onze vriezer of koelkast.. absurd eigenlijk.

Ik voel op vrijdagochtend echter óók de vastberadenheid om de verkoper nog een keer persoonlijk te benaderen (hij wendt zich nu steeds alleen tot de electriciën, waardoor ik steeds voor een voldongen feit wordt geplaatst, en dat voelt niet goed, alsof alles buiten mij om wordt bekokstoofd), hem te wijzen op het belang van deze Licencia die hij níet heeft overlegd, terwijl hij beloofd had álles voor de verkoop te regelen. Ik ben er door zelfonderzoek inmiddels achter dat wanneer deze Licencia niet bij de koop wordt overhandigd aan de koper, de koper het recht heeft de koop nietig te verklaren.

Natuurlijk wil ik dit niet. Ik wil graag in dit huis blijven en ik wil het houden, maar het geeft mij íets van een pressie-middel om deze onaardige man op zijn plichten te wijzen, nu mijn advocaat dit heeft ‘vergeten’ (?) tijdens de ondertekening met mijn volmacht van het koopcontract en hij de hele koopsom al naar de verkoper heeft overgemaakt. Dus ook mijn advocaat schrijf ik dat ik vind dat hij hier niet adequaat heeft gehandeld en dat ik vind dat hij moet proberen dit op te lossen met de advocaat van de verkoper. 

Ik klus, ik maak schoon, ik doe een handwasje, ik rust uit, ik kijk wat films, kook en geniet van het uitzicht vanaf mijn dakterras en al heel snel is het vrijdagavond, Goede Vrijdag. De hele dag denk ik aan de mensen hier, hoe raar het voor hen moet zijn dat er geen processies zijn. De straten zijn stil, daar waar deze normaal gesproken op deze dag worden overspoeld met Spanjaarden en buitenlanders, met schetterende muziek (die hoor ik wel vanaf de TV van de buurvrouw) van trompetten, waarmee de trage gang van het draaggestoelte met welk Maria-beeld dan ook, wordt begeleid. Wellicht heb je wel eens beelden hiervan gezien, hoe intens mensen dit fenomeen beleven. Terwijl als je iemand vraagt ‘geloof je in God’, dan zegt de meerderheid ‘ik weet het niet wat ik moet geloven’, althans dit is mijn ervaring. Maar het vereren van de Katholieke feesten staat zeer hoog in het vaandel, soms op het – voor mij als buitenlander – hysterische af. Dat is iets dat ik denk nooit te zullen begrijpen. Ik geloof namelijk wel dat er een god (universum, kosmos, leiding..) is, maar juist niet in het katholicisme of welke andere stroming dan ook. Het is voor mij iets privé’s, een innerlijk weten, waarmee ik niet zo expliciet te koop loop.

Vrij laat gaat ineens de telefoon. Het is Francisco. Hij heeft van mij een kopie ontvangen van mijn reactie naar de verkoper, zodat hij op de hoogte is als deze weer met hem belt. Hij zegt dat hij er inmiddels een ‘dik hoofd’ van heeft, maar dat hij éindelijk de energiemaatschappij zo ver heeft gekregen dat ze hebben toegezegd komende week (dat is dus deze week) mij aan te sluiten. Maar dat hij daarover nog wat heeft uit te leggen, als hij komt aansluiten. Ik zeg een beetje gekscherend: “dat moet dan wel goddelijke interventie zijn geweest als je dit op Goede Vrijdag hebt klaargespeeld”.  Hierop snuift hij en zegt “nou, God.. God.. die heeft hier níets mee te maken” en woorden van gelijke strekking als ‘praat me niet over God..’. Waarop ik zeg: “ik had begrepen dat jij hier in het dorp de rechterhand van God op aarde was”. Hij schiet in de lach, en zegt nog een keer: maar goed, linksom of rechtsom; jij krijgt stroom komende week.

Als ik later terug denk aan dit gesprek, maak ik me zorgen over ‘dat wat hij nog uit te leggen heeft in verband met het nummer van mijn meter’. Het maakt dat ik twijfel aan zijn oprechtheid; staat hij wellicht onder druk door de verkoper? Komt er wel écht stroom, of ‘moet’ hij dit zeggen, zodat er tijd wordt gerekt voor de verkoper’? En alweer kom ik moeilijk in slaap.

Op zaterdagochtend belt hij weer, om nog een keer uit te leggen dat hij écht zal zorgen en heeft gezorgd dat er stroom komt, maar dat ik wel ‘moet doorgaan met mijn stappen’, ‘begrijp je wat ik zeg’, en dit keer schrik ik niet wakker uit de hypnotiserende woordenstroom maar begrijp ik precies wat hij zegt. Ik moet doorgaan met de verkoper het vuur aan de schenen leggen en ook mijn advocaat. Hij heeft er geen goede woorden voor over, voor beiden niet. En dat doet me goed. Niet alleen geeft het aan dat ik me de avond tevoren zorgen maakte om niets. Maar, ookal wil ik en kies ik om te geloven in de goedheid van mensen: soms is het gewoon even fijn als iemand zegt: ‘es un gilipollas’ (hij is een – volgens het woordenboek – zak, idioot, etterbuil etc.), en daarmee zo bevestigt wat je al heel lang ‘voelt’. Ik gniffel stiekem even om het schattige woordje ‘gilipollas’ dat ik al kende, maar dat eerder voor mij blijft lijken op een giechel of een gekietel, dan op de stevige inhoud die het behelst.

Adelante! Op naar stroom deze week en nog een paar dagen doen alsof ik die mooie blondine van de Timotei-reclame ben.