Ken je ze, de filmpjes van Buurman en Buurman, waarin deze klussers steeds vanalles aanpakken en dat het dan allemaal in het honderd loopt? Zo’n soort slapstickachtige filmpjes, maar dan met van die poppen gefilmd? Mijn zoon Mees was er dol op vroeger. Heerlijk dat gekluns. Helaas zit ik in een aflevering van Buurman en Buurman, die al heeeeel lang duurt en dan wordt het gekluns iets minder leuk kan ik je vertellen.
Maar goed, laat ik beginnen met het goede nieuws: sinds een paar dagen heb ik een prachtige, lieve, aanhankelijke, slimme, witte Poes: Pippa. Wat is zij een zegen voor mij, en naar ik aanneem ik ook een beetje voor haar. Ik heb haar (bijna dan) geadopteerd. Ze is (gedeeltelijk? Daar ben ik nog niet helemaal achter) doof, en spierwit achtergelaten op de campo door het gezin dat haar 3 jaar heeft gehad. Geen schijn van kans het arme beestje. Broodmager, met het formaat van een kitten van ongeveer 9 maanden, liep ze daar een longontsteking op en een parasitaire infectie in de longen. Kortom de eerste 3 jaren van haar leven is er niet zo goed voor haar gezorgd.
Ze is nu dik 2 dagen bij mij en begint al behoorlijk op te knappen. In het asiel is ze al bijna volledig hersteld van de longontsteking. Maar toen ze door de parasitaire infectie geïsoleerd moest leven in een kooi, zag ik haar op foto’s van het asiel op Facebook steeds meer wegkwijnen. Na overleg hebben we besloten dat ze toch al hier komt en dat ik haar verder verzorg, ookal is ze nog niet officieel door mij geadopteerd. Ze is rustig, enorm knuffelig, haakt haar nagels stevig in mijn kleding als ze op me klimt met het idee van “en waag het je niet mij weg te doen”. Ik heb haar al meermaals gerustgesteld dat ze mag blijven. Wat een superlieverd. Ze geeft me rust met haar heerlijke gesnor, en haar aaien maakt me nóg kalmer van binnen dan ik al was. Van de week werd ik wakker met haar kopje op mijn linkerborst, in diepe rust, de oogjes stevig dichtgeknepen, compleet in kitty-dreamworld. Het voelt alsof zij een lichtere periode aankondigt.
Maar goed, terug naar Buurman en Buurman. Al meermaals kreeg ik een afspraak toebedeeld voor de installatie van het Internet. De monteur kwam op deze dagen gewoonweg niet opdagen. Nu werk ik hier niet in een reguliere baan, maar als je toch telkens van je werk vrij moet nemen hiervoor, dan denk ik dat je nóg unhappier bent dan ik was. Maar, wonder boven wonder, de derde keer kwam er ook een telefoontje met de mededeling dat hij er rond 10.30 zou zijn. En klokslag 10.30 stond hij op de stoep. Dat verbaasde me dan weer, die punctualiteit.
Ik liep even met hem naar het openbare kastje waar alle lijnen binnen komen, aan de andere kant van de straat en dan iets verder door. Het was allemaal duidelijk, ook waar binnen de router moest komen, dus ik ga naar binnen en hoor hem een vijf minuten later druk bellen. Gelijk weet je dan “oh-oh, dat gaat niet goed”.
En het ging niet goed. De ladder die deze Buurman bij zich had, was namelijk niet hoog genoeg om de kabel op een veilige manier vast te maken aan de overkant van de straat aan de gevel van het huis van de overburen. Dit was een klus die hij niet alleen mocht klaren, ik kreeg een soort uitleg in het Spaans over een kantelmoment en zo, maar ik zei al dat ik het snapte... Ik bood nog aan om zijn ladder vast te houden, zodat hij een beetje kon reiken, maar helaas. Ik baalde, want het mannetje was een fikse kop kleiner dan ik. Dus ik dacht nogal verbolgen “sturen ze me nu de kleinste Buurman die ze hebben voor de hoogste klus?” en overwoog nog even om hem aan te bieden boven op de ladder een kontje te geven 😉. Maar niets van dat alles.
Kortom Buurman gaf geen sjoege. En dus stortte ik mijn hele misere maar over hem uit, hoe ik toch langzamerhand weer eens aan het werk moest, na al 6 weken op mijn internet te hebben gewacht. Daarop begon hij dan toch maar meer actie te ondernemen, behalve enkel de mededeling dat “vanuit kantoor een nieuwe mail met een nieuwe afspraak zou komen”. Hij begon een collega-Buurman te bellen, die een langere ladder had en die misschien in de buurt zou zijn. Maar dat was natuurlijk te mooi om waar te zijn.
Na wat heen en weer getouwtrek (maar dus niet met de kabel), kreeg ik hem zover dat hij zou regelen met zijn bedrijf dat hij er morgenvroeg met de college kon en mocht zijn. Ik vond dat ik inmiddels lang genoeg had gewacht en vroeg hem dat dan nú meteen telefonisch te regelen. Okay, het is een deal. Morgenvroeg om 09.00 staan Buurman en Buurman op mijn stoep om de kabel hopelijk dan toch over 25 meter naar mijn huis te trekken. Olé. Nu nog afwachten of ze ook daadwerkelijk komen. Dat weet je hier in Spanje maar nooit.
Toen ik overigens gisteren naar hetzelfde bedrijf belde waarom mijn mobiele telefoon het niet deed, zeiden ze hier dat zodra het internet geïnstalleerd was, ook het mobieltje de lucht in ging. Het gaf mij weinig vertrouwen dat deze kleine Buurman hier totaal niets van wist en het ook niet begreep. Hij vroeg zelfs of ik het misschien had over een vaste telefoonlijn. Ook gaf het me weinig vertrouwen dat Buurman zelf met zijn mobiel hier amper bereik had in het dorp. Maar, deze Buurvrouw, niet voor één gat te vangen had al gecheckt of er elders wel bereik was, en dat is niet zo.
Kortom: mochten Buurman en Buurman morgen komen, het internet worden geïnstalleerd en mijn mobiel doet het kort daarna nog steeds niet, stort ik me maar weer in een nieuw avontuur. Ik doe de avontuurtjes gewoon maar één voor één tegenwoordig, veel te veel stress om alles tegelijk te handelen.
Gisteren is – beslist door de goede invloed van de engelpoes – overigens wel mijn wasmachine gearriveerd, én zijn er nieuwe stappen ondernomen om de stroom geregeld te krijgen (lees: wisseling van maatschappij, die een heel stuk minder moeilijk leken te doen), maar dat vertel ik in een ander verhaal binnenkort, als ik meer weet.
Reactie schrijven