I Got Your Back

Bliep, een appje.. bliep, weer een appje.. bliepbliep.. twee appjes achter elkaar. Een beetje geïrriteerd pak ik mijn telefoon op, die op mijn nachtkastje ligt. Met heftige buikkrampen en en koorts lig ik dit weekend op bed. 

Afgelopen weekend is overbuurvrouw Monica voor het eerst sinds lange tijd zonder kinderen, hetgeen ze me in de week daaraan voorafgaand laat weten. Ze heeft zin om uit te gaan en ik beloof haar dat we de town gaan painten, dat ik gewoon letterlijk maar vertaal naar het Spaans en om welke uitdrukking ze hard moet lachen. Blijkbaar snapt ze het gelijk, ondanks dat ze letterlijk geen woord Engels spreekt en het ook geen in het Spaans gebezigde uitdrukking is. Zo doe ik dat wel meer op z'n Cruijfiaans, bewust dan wel. 

Maar ergens blijft ons gesprekje hangen in mijn gestel. Ja, ik begrijp helemaal het gevoel van 'even lekker kinderloos zijn'. Maar nu zou ik er álles voor geven om juist mét mijn kinderen te zijn. En ook met Edgar. En terwijl er appjes over en weer vliegen over lekker gaan stappen, word ik steeds verdrietiger. Komt er weer een stuk verdriet los omtrent de scheiding, die ik niet wilde. En het besef hoe zeer ik ook af en toe ons, zij het gezapige, leventje mis. Inmiddels staan er ook wat data waarop ik naar Nederland ga, hetgeen me vervult van blijdschap, en tegelijkertijd angst inboezemt vanwege de 'rare' situatie. 

En zoals ik dat ken van mijzelf ben ik op dat soort momenten extra kwetsbaar. Het verdriet zet zich vast in mijn lijf en nu zelfs in de vorm van stevige koorts en maag- en buikkrampen. Daar waar ik er doorgaans van overtuigd ben dat mijn positieve zijn een virus niet oppikt, maakt het verdriet me vatbaarder. Als er dan uiteindelijk in het weekend een town gepaint moet worden, sta ik wat lijkerig op in de ochtend. Ik besluit toch met Monica en Elena op pad te gaan. Gaande de dag word ik niet beter, zoals gehoopt, maar steeds beroerder. Ik drink vooral water en af en toe een colaatje, maar ga niet mee in de biertjes en wijntjes (en later op de dag) gintonicjes. Als er in de middag "befaamde" kippenvleugeltjes worden besteld in een of ander dorp, ga ik bijna letterlijk over mijn nek en bestel een simpele salade.

De conversatie over stappen, leuke mannen ontmoeten, wel of niet weer ooit samenwonen, maken me fysiek misselijk. Omstreeks een uur of 7 zeggen beide dames: we gaan naar huis: je ziet eruit als een spook. 

Een half uurtje later kruip ik in mijn bed, kronkelend van de pijn, die zowel fysiek als emotioneel is, weet ik. Die nacht slaap ik onrustig.. Ik heb hoge koorts, er komen allerhande taferelen voorbij van 'alleen zijn' in een vreemd land. Wat als ik ineens sterf? Wat als ik dood ga vóórdat ik Edgar en de kinderen nog heb gezien? Wat gebeurt er met mijn kat? Wie merkt hier dat ik er niet meer ben? Wat een gedoe met die kattenoppasmomenten; misschien moet ik maar helemaal niet meer naar Nederland gaan en gelijk emigreren. Het zijn voornamelijk doem- en verdrietscenario's, ingegeven door de koorts en mijn fysieke verzwaktheid. Het alleen-zijn valt mij zwaar op dit moment, ondanks dat ik het op álle andere momenten heel goed heb met mijzelf. 

Poepellendig (ook letterlijk bedenk ik nu ik dit schrijf ;-) ) word ik op zondagochtend wakker, wat later dan normaal. Bliep gaat mijn telefoon, bliepbliep... geïrriteerd kijk ik op mijn scherm. Zowel Monica, als Elena, als Mari Carmen (van La Morata) vragen hoe het met me gaat, of ze iets voor me kunnen doen, en dat ik het écht moet laten weten. Op maandagochtend is het hetzelfde. Voordat Monica gaat werken (om half 8), ontvang ik al haar berichtje: "heb je iets nodig, laat het me weten; wil je dat ik de artsenpost hier bel voor een afspraak voor je? Als je nog koorts hebt, ga ik voor je bellen hoor". Wat later die ochtend ontvang ik een berichtje van Elena: "Ik werk vandaag niet; als je iets nodig hebt, laat het me weten, dan kom ik naar je toe".

Ik zie mezelf schrijven: chica's, het gaat de goede kant op, ik heb geen koorts meer, wel nog maag- en buikpijn.  Beiden reageren met "gelukkig, doe het maar rustigaan". 

Ik ben ontroerd. Ik ben pas nét hier en er zijn dus toch al mensen die zich om mij bekommeren. Het voelt een stuk minder alleen, als iemand zegt: "I got your back". Het maakt dat ik weer terugkom in de realiteit. 

Vandaag zit ik aan mijn PC en o.a.  schrijf ik dit verhaal. Ook om je te laten weten dat het niet alleen maar lol is, en goed weer (naja, dat slechte weer dat wist je al, na die eerste weken van pisregen en kou haha). Dat het soms ook pittig is, alleen in mijn huis, dat ik Edgar en de kinderen mis, en mijn vrienden en familie. Dát is er ook.

En daarnaast blijf ik ook de humor in zien van alles wat er om me heen gebeurt, zoals ik dat altijd heb gedaan, en laat ik het positieve prevaleren.